Хаврын үдэш гэж хэлэх даруйд энэ үг өөрөө тэр чигээрээ шүлэг ч юм шиг, хонгорхон инээд ч юм шиг, эсвэл бүр хэний ч мэдээгүй нууц ч юм шиг жигтэй гоё сонсогдоно. Яг одоо үүнийг бичиж ахуйд Улаанбаатарт 17.17 цаг болж байна. Хаврын үдэш дөнгөж л эхлэх гэж байна.
“Ажлаа тараад яах юм” гэх сахилгагүй асуулт утасны мессежээр, фэйсийн чаатаар эрэгтэйгээс эмэгтэй рүү, эмэгтэйгээс эрэгтэй рүү инээмсэглэл дайн нисэлдэж авай. Хаврын үдшээр ийм асуултад ээрэгдэж үзээгүй нас биед хүрсэн хүн гэж байдаггүй нь лавтай. Улаанбаатарын саарал утаа, саарал хүмүүс, саарал гудамжаар улбар ягаа ч юм уу, тэс өөр өнгө татуулан саарал утаа, саарал хүмүүс, саарал гудамжийг нэвт зүсэн хавраар, үдшээр болзоонд яараагүй залуу нас байдаг гэж үү. Байхгүй дээ, гар гараасаа атгаад, энэ бүүдгэр ертөнц дээр хоёулхнаа л аз жаргалтай юм шиг ийм танхил хаврын үдшийг бүгд танина. Өнөөдөр, маргааш, нөгөөдөр, бас түүний маргааш хаврын үдэш хөвөрнө. Гэж бодохоор гоё.
Ийм увдист дөрөвдүгээр сард би дуртай. Улаанбаатарт анхны бороо дөрөвдүгээр сард ордог. Ханх татсан бороонд би дуртай. Өвөлжин гэрээс цухуйгаагүй өвгөн хүн үдэш болмогц цув, таягаа аваад гудамжаар алхахад, автобусны буудалд амарч суунгаа залуу насаа шунаглан дурсахад, юу ч бодоогүй царайлах гээд шал худлаа хээвнэг эвшээхэд нь би хайртай. Анхны бороо орохыг хавар эхэлсэн цагаас хүлээдэггүй тийм харгис зүрх сэтгэл байдаг гэж үү. Бороо орохыг өвөлжин хүлээхдээ борооноор, хаврын үдшээр намрын сэрүүнийг товлож, өвлөөс өмнөхөн тэр үеэр л сав саарал ертөнцөөс өнөд буцах талаар өөртэйгөө тохирох нь өвгөн хүний зөвхөн дөрөвдүгээр сард л болзож болох харгислал гэлтэй.
Улаанбаатар дөрөвдүгээр сард үнс нурмаар, азгүйтэл бүтэлгүйтлээр, дурлалын шархаар нүүр нүдгүй шуурах мөртлөө үдэш болмогц шидэт дохиурт залагддаг юм шиг гэнэтхэн ав ариухан, гэв гэгээн дүрд хувирна. Ийм тохуутай хуурамчхан, гуниггүй гэнэн болохоор нь Улаанбаатарын дөрөвдүгээр сарыг, хаврын үдшүүдийг би шүтдэг ээ.
2019.04.10